Donderdagavond werd het 30-jarig jubileum van het Posttheater in Arnhem gevierd. En ook stond men stil bij het feit dat oprichter en directeur Roel Coppelmans na al die tijd een stapje opzij doet. Eind dit jaar draagt hij de dagelijkse leiding over, maar hij blijft wel aan als artistiek directeur. Vanwege zijn staat van dienst werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Het zou al een bijzondere feestavond worden met optredens van Erik van Muiswinkel met Diederik van Vleuten, Lebbis en Jansen en Kommil Foo.
Vooraf waren er geestige toespraken van de huidige en vorige voorzitter van de raad van bestuur. Waarin een beeld werd geschets van Coppelmans. Iemand die veel initiatieven nam, open stond voor innovatie. Met de energiecrisis in het achterhoofd werd aangehaald dat het Posttheater ‘van het gas af’ was. Theo Olthuis had een gedicht over Coppelmans geschreven. Vervolgens zou het de beurt zijn aan de wethouder van cultuur van Arnhem, maar daarvan werd gezegd dat ze was verhinderd. In haar plaats kwam Ahmed Marcouch, de burgemeester van Arnhem. Tijdens zijn speech stelt Marcouch heel duidelijk: “Zonder u had dit theater nooit bestaan.” Waarna Coppelmans werd benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Daarna kondigt de theaterdirecteur de optredens van de avond aan, in zijn woorden: drie duo’s van ‘oude witte mannen’. Hoe passend deze woorden waren, bleek toen Erik van Muiswinkel en Diederik van Vleuten niet alleen enkele nummers uit hun repertoire aanhaalden, maar deze in de context hadden geplaatst van het BNNVARA-programma ‘De grenzen van de grap’, over wat je niet meer mag zeggen. Zo kreeg de Chinese Paul van Vliet-imitator een politiek correcte versie. Een stuk minder leuk, ‘je mist toch het accent’. En met de nodige zelfkritiek werd ook door Van Muiswinkel teruggekeken op de Hoofdpiet. Van Muiswinkel wrijft nog even in dat Van Vleuten tweemaal naast de Poelifinario greep. Aan Kommil Foo en Lebbis, die later op de avond hier ook nog fijntjes aan herinneren. De zinspeling op een nieuwe samenwerking wordt enthousiast ontvangen door het publiek, maar was helaas slechts de aanloop tot de aankondiging van de ‘Grote Gas, Elektra en Alimentatie Show’. Grapje dus. En toch zou ik die voorstelling wel willen zien.
In hoog tempo door, want Lebbis en Jansen zijn back together. Een hoog aantal onderwerpen passeert de revue. Waarbij natuurlijk Roel Coppelmans ook onderwerp van gesprek is. Waarom Lebbis en Jansen na 17 jaar uit elkaar zijn gegaan? Lebbis: “Hij kende al mijn teksten en zat de hele tijd mee te kleppen.” Om dat te voorkomen moest Lebbis de hele tijd nieuwe grappen bedenken. Als Lebbis uitlegd waarom ie zo slecht met namen is, moet Dolf op een stoel zitten en er vooral niet doorheen praten.
Daarop is het aan de broers Raf en Mich Walschaerts, die als Kommil Foo voor het eerst in 1994 in het (oude) Posttheater speelden. Na het cabaret en de stand-up eerder op de avond, besluiten zij het vooral bij liedjes te houden. En dat kan je prima aan deze heren overlaten.
Daarmee kwam de avond in de zaal aan het einde, om verder te gaan in de foyer.
Ons verslag op Twitter is hier na te lezen, met nog wat meer foto’s.
https://twitter.com/zwartekat/status/1573018143966236672