Jules de Corte (1924-1996)

Vandaag zou de negentigste verjaardag zijn geweest van tekstdichter, zanger en pianist Jules de Corte.

Op eenjarige leeftijd wordt hij blind als gevolg van een middenoorontsteking. Bij de fraters in Grave krijgt hij een strenge opvoeding. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn Canadese soldaten bij de fraters ingekwartierd en De Corte begeleidt hen ’s avonds bij hun zang. Na het einde van de oorlog verlaat hij Grave. Hij belandt uiteindelijk in Delft waarin hij in zijn levensonderhoud voorziet met musiceren.

In 1946 doet De Corte auditie bij de KRO met pianospel, maar wordt aangenomen op het zelfgeschreven liedje dat hij na afloop zingt. Vanaf 1947 werkte hij mee aan het populaire radioprogramma Negen heit de Klok en in 1953 beleeft hij zijn landelijke doorbraak met het lied ‘Beurzen open, dijken dicht’, tijdens reeks uitzendingen om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de watersnoodramp.

Hij krijgt zijn eigen radioprogramma Roulette waarvoor hij elke week nieuwe liedjes maakte. Tussen 1953 en 1983 is De Corte ook bij andere omroepen te beluisteren op de radio. Hij treedt op in televisieprogramma’s en speelt zijn theaterprogramma’s in Nederland en Vlaanderen. Hij introduceert het begrip Luisterlied en paste als eerste de techniek van het indubben toe.

Cees van der Pluijm omschrijft het werk van De Corte als volgt in het Biografisch Woordenboek van Nederland:

De rode draad in het werk van Jules de Corte is zijn streven naar een menselijke maat, het zoeken naar de kern der dingen, naar rechtvaardigheid, naar vrijheid en respect voor het individu. In leven en werk van Jules de Corte worden de grote sociale bewegingen van de 20ste eeuw weerspiegeld. De emancipatie van de arbeidersklasse, van het rooms-katholieke volksdeel en de emancipatie van gehandicapten en van seksuele minderheden: De Corte liep steevast voorop. Hij zong over het milieu, over oorlog en vrede, over kernbewapening en kernenergie, over de toenemende macht van de media, de commercialisering en de verloedering van de cultuur. Met zijn heldere dictie, zijn zuivere en verzorgde zang, zijn volstrekt herkenbare pianoklank met het ragfijne toucher en de zorgvuldig uitgewerkte akkoorden werd de man met de zwarte bril en het hoge voorhoofd een icoon van kwaliteit, niveau, scherpte en onmodieuze tegendraadsheid. Zijn humor en ernst in zijn scherp geformuleerde en vaak ingenieus opgebouwde teksten dwingen nog altijd respect af.

In 1985 zet hij om gezondheidsredenen een punt achter zijn carrière. Na jaren van afnemende gezondheid overlijdt Jules de Corte op 16 februari 1996.

Gedurende zijn leven krijgt De Corte diverse onderscheidingen: de Visser-Neerlandia-prijs (1967), de Louis Davids-prijs (1975), een Gouden Harp (1969) en een Edison (1962).

Zijn bekendste lied is waarschijnlijk ‘Ik zou wel eens willen weten’.