Laatste nieuws
-al het nieuws over Begijn Le Bleu
Bio.txt
Begijn Le Bleu speelde zich in 2000 voor het eerst in de kijker, toen hij met fragmenten uit de nog embryonale
voorstelling 'Tante Tiet' finalist werd bij Humorologie, de tweejaarlijkse humorwedstrijd in Marke. In de jaren
daarna speelt hij diverse avondvullende voorstellingen. De grote doorbraak waarop werd gehoopt, bleef echter uit.
Begijn was teleurgesteld en dacht aan stoppen, toen eind 2005 het grote keerpunt kwam. Met fragmenten uit
'De Prins op het Witte Paard' won hij zowel de jury- als publieksprijs van de 40ste editie van Cameretten.
Verslag Cameretten 2005
Het tweede optreden van de avond betreft opnieuw een Belg. Begijn Le Bleu lijkt nog het meest op een autistische
boekhouder, maar volgens zijn moeder heeft hij een treffende gelijkenis met Elvis. Uit zijn grote boekentas haalt
hij door hem verzamelde sneeuwdoosjes (met de thema's heiligen, dieren en dorpen & steden). Zijn grote wens is
om ooit alle doosjes tegelijk te laten sneeuwen. Er volgt een bizarre vertelling over zijn vertrokken vrouw (die
het nu met zijn vader doet), een verbastering van Brels 'Ne me quitte pas' tot 'Ga je tiete pa', een onmoeting
met een verloskundige, zijn carriere als openraam-zanger en de wandeling naar het strand met een gehandicapt
Roodkapje en een Britse voetbalsupporter waarna het einde der wereld nakend is. Tussendoor probeert Le Bleu
tevergeefs al zijn sneeuwdoosjes te laten sneeuwen. Le Bleu speelt een half uur lang een typetje dat enerzijds
bijna vervelend druk lijkt, maar tegelijk genoeg fascineert om te blijven kijken. De hele voorstelling druipt
van een absurdisme waar de Belgen patent op lijken te hebben en doet in zijn wendingen wel een beetje aan
Wim Helsen denken. Het voordeel van Helsen is dat je bij hem niet zoveel het idee hebt dat je naar een typetje
kijkt. En dat is bij Le Bleu nadrukkelijk wel het geval.